Kendimden çok sevdim sözünün üstüne ne söyleyebilir bi insan? Kim kendinden çok sever bir insanı? Kim kendiyle aşkını kıyaslar?
Hassas bir terazinin asla ağır gelmeyecek yanıydı aşk. Üstüne hangi desteği koyarsan koy kendinden, benliğinden ağır gelemezdi. Geldi. Hasret kalınmış bir çift göz için akıtılan bir kaç damla yaş terazinin dengesini bozardı ama işe yaramazdı. Aynaya bakardım, yine ağır basardı benliğim. Sana bakardım denge bozulurdu. Seni düşünürdüm denge bozulurdu. Sen yokken sana dair yaptığım herşey o dengeyi bozuyordu. Artık terazi o kadar dengesizdi ki … Benliğimden bir kaç parça etrafa saçılıyordu. Aşkım benliğimi yeniyordu ve gözüm, gönlüm , ruhum sadece tek bir ismi anıyor, özlüyor ve seviyordu. Bir insan ancak son defa bu kadar sevebilirdi. Bunu kendime itiraf ettiğimde aşkımın üstüne o kadar çok destek koymuştum ki artık galip gelmişti. Biliyordum aşkım herşeyden önemliydi. Kimse aşkımdan önemli değerli olamazdı. Olmamalıydı. Sırtımı dayayabildiğim, içimi açabildiğim tek kişi o olmalıydı. Olmadı.
Bir cevap yazın