Bir tekmeyle attı yorganı üzerinden, sinyali almaya başlamıştı. Önce elleri ayakları ısınır, sonra göğsündeki ağırlık artmaya başlardı. Aslında öyle çabuk olurdu ki hangisinin daha önce başladığını fark edemezdi. Kalkıp bir pencere açabilse, dünyanın havası içine dolar, ferahlardı belki. Ağzına nane kokusu ve yeşil elma tadı gelirdi. Bir gayret doğrulmaya çalıştı ama sadece omuzlarını kaldırabildi, tekrar gömüldü yastığa başı. Bütün uzuvları ağrıyordu, parmakları, bilekleri hatta burnu bile. İnsanın burnu da ağrır mı demeyin, saatlerdir burnu da, tırnakları da öylesine ağrıyordu ki.
Sabahı düşündü. Aptalca geldi yaptıkları. Değer miydi koca gün orada kalmaya? Öğle tatilinde de beraberlerdi, adını bile hatırlamadığı, bir oyundan diğerine sevk edilen insan topluluğuyla. Keşke hiç gitmemiş olsaydı. Aklına geldikçe!
“Salon penceresini açıp, kanepeye uzanıversem. Yüzüm, ellerim soğusa”
Nefes alışları giderek sıklaşacaktı. Bir yandan da “Geçecek, birazdan hepsi geçecek” diye söylenip duracaktı kendi kendine. Korkmasınlar diye kimseyi aramayacak, “Çok fenayım” demeyecekti. Alnından iki sıra ter boşanırken bedeni korkuyla titreyecek, yüzünün sıcaklığı burnundaki ağrıyı hepten azdıracaktı. Dili, gırtlağı kupkuru “Ölüyorum” diye geçirirken aklından soluk soluğa fısıldayacaktı “Geçecek, birazdan hepsi geçecek.”
Bir cevap yazın