Her şeyin başladığı yere geri dönmek istiyorum uzunca zamandır. İpin ucunu kaçırıp, belirsizliklere yuvarlandığım o ilk ana dönmek. Ama ne nerede başladı, nerede bitti hiç hatırlayamıyorum. Sanki uzunca bir zamandır öylece yolun ortasında uzanmış yatıyorum. Ruhum sıcağın altında kavrulmuş asfalta sızıyor. Görüp görebileceğim tüm güzelliklerden vazgeçmişim de sanki kötü ihtimallerin üzerimden öylece geçip gitmesini bekliyorum. Kalp atışlarım zihnimde bir deprem gibi belirgin. Üzerimde yaşanan, yaşanmayan her şeyin ahı, benim ise kurumaya yüz tutmuş, yaşamaya yönelik bir ahtım var sadece. Ama böyle değildim eskiden, zaman zaman anımsıyorum. Bir keresinde mesela gökyüzü düşmüştü önüme, tek tek bütün yıldızları toplamıştım. Gözlerimde ışıltısı hep kalır sanmıştım yıldızların, oysa buraya böylece yığılmadan önce aynada tek gördüğüm, gecenin karanlığından ibaretti. Sanırım o karanlık beni böyle yerle bir etti. Kalmanın gidemeyenlere has bir eylem olduğunu düşünmek ve buna rağmen gidememenin verdiği o derin sancı, tuş etti beni. Ama biliyorum ki bu sancı, üzerinde yattığım bu sıcak asfaltta beni yeniden doğuracak mutlaka. Çünkü biliyorum ki, her doğum bir sancıyla başlar…
Berat Paşa – 17.04.2020.
Bir cevap yazın