Islık çalan kelebeklerin hikâyesi
O,siyah bir kelebek olunca başladı.
Vadiden gelen uğultular,
Dönerek yükseldi ve
Dalgalandırdığı denizdeki kayığı hareket ettirdi.
Nihayet işte her şey,
Dipte ve yerde her şey ayine durmuşlardı.
Ben geldim. Kirpiklerim bağlıydı.
Kirpiklerimi tuzla bağlamışlardı.
Olanları görüyordum
Ama ağlayamıyordum.
Çünkü bu iş çok can acıtıcıydı.
Üstelik onuncu günün can çekişenlerine
Saygısızlık olurdu bu.
İroniydi, bir yokluktu, beni bilmeyişin.
Bilmiyordun…
Sıradağlarımdaki en gizli mağaralarımı,
Ürkek, yalnız, korkak çocuk resimleri çizdiğimi duvarlarıma.
Gözlerinin soluklaştığı ateşte nasıl üşüdüğümü…
Türkülerimin seni çağırışında,
Olmayışlarının acısını.
Gediklerimde bile beni nasıl mahrum bıraktığını.
Senli yalnızlığımı bütün kalabalıklardaki.
En esrik zamanların tükenişi bıçaksı.
Kutup yıldızının,
Kutuplar soğukluğundaki sıcak yansımasının,
Üstüme karabasan gibi çöküşünü.
Dost muhabbetlerdeki suskunluklarda,
Tüm ayrılıkların “tek öznesi” olduğunu…
Bilmiyordun…
Herkes kendi yalan zamanlarının yalnızlığını dolduruyordu sayfalarına
Ve kimse yalanlayamıyordu zamanlı(!) zamansızlıklarını…
Ve yine bilmiyordun,
En rezil ruhsuzluklara meze yaptığını.
Ben; martıdan çaldığım bir baharla
Senin en uzak yamacında yeşillenirken
Ve kök salarken kadim yalnızlıklara,
Sen; henüz bilmediği rüzgârlara apansız yakalanan
Bir yolcunun anonim türküsüsün…
