Bir kız çocuğu , 5 yaşında. Bir de oğlan,,8’inde..
Güzel bir yaz günü , tepeler silme çiçek,, birkaç kuş ötüşü adımların otları ezerek çıkardığı sese eşlik ediyor…
Baba, kızla oğlanı arada kısık sesle uyarıyor: sessiz olun, kızılderililer duymamalı gelişimizi,,,şşşttt !
Küçücük kalplerin güm güm atışı duyuluyor adeta masmavi gök kubbenin altında.Güneş yer yer yakıyor, sızlanmak ne kelime;
Heyecandan dil damak kurumuş….
Korku ? Evet, dokunulacak kadar belirgin…
Anne soluklanmak için duruyor , en arkada hep, zorlanıyor, yamaç dik,, Söyleniyor bir yandan: Ne kadar kaldı? Yapmasa mıydık?
Baba kararlı: Suya az kaldı, çalmadan dönmek yok, ama görmemeliler bizi, duymamalılar, dikkatli olun,,şşştt !
Oğlan gözleri çakmak, soluğu terine karışmış,
Bıraksan yokuş aşağı ardına bakmadan… !
Ama delikanlılık ah ! ya babaya ne demeli,,, onun gözlerine bakamaz sonra…
Kız korku içinde dayanmaya çalışıyor, meraktan sesi çıkmıyor,
Tek güvencesi baba,, ama ya kızılderililer onu yakalarsa,
ya anacığının samur dediği saçlarını keserlerse!!
Aklı gidip geliyor, ama suskun…
Sonunda yıkık bir duvar çıkıyor önlerine, saman ve çamurla sıkıştırılmış, otlar üzerinde yemyeşil bir hayvan gibi sarmalamış,
Nefesler tutuluyor,, işte o beklenen ses….su ,,bir şırıltı önceden,
Sonrasında çağıltı…buldular,,ama tehlike bitmedi..
Bu kızılderililerin kutsal suyu, onlara görünmeden mataraları doldurmak gerek,,ve yine sessizce geri dönmek…
– Çocuklar , işte burası Büyükdere,, benim çocukluğumun geçtiği yer, bu dik yamacı eğer ki size ayaküstü uydurduğum Kızılderililerin Kutsal Suyu hikâyesi olmasaydı sızlanmadan çıkmazdınız, belki de kucakta taşıtırdınız kendinizi))
…………………………………
Bu geceki yastıkaltı öykümüz bu,, aile mi?
Ben, ağabeyim , annem ve babam.. 1965/İstanbul
Bir cevap yazın