Yalnızlık derin bir sancıdır içimde

Atmak isteyip de atamadığım eski bir gömlek

Her daim benimle gelen gölgem gibi

Yalnızlık eski bir türküdür dilimde

Dönüp dolaşıp aynı dizeleri tekrar eden bir mısra gibi.

Yalnızlık bir düş fırçası gibi elimde

Hep aynı renge boyuyor düşlerimi

Maviye.

Oysa şair ne demişti “mavi bir huydur bende” derken

Kapalı çarşı da bir halı- kilim dükkânında

O da benim gibi yalnızlığını

Hasretini büyütmüş müydü?

Maviye sığınırken!

Oysa ben şimdi elimde gök rengi, mavi bir fırça

Duvarın dibine çökmüş

Bir yalnızlık sancısı çekerken

Yüreğimde sevdanı büyürken

Hasret türküleri dilimde

Sözümü maviyeye boyuyorum.

Bu şiirin adı da artık maviye dönüşüyor.

Oysa Can Baba ne demişti bir şiirinde

“Ben senden öğrendim deniz yazmayı

Elimden düşmüyor mavi kalem”

 

3 Mayıs 2017, Ankara, Cennet Güvenç