Özlemeyi özlemeyi bırakalı çok oldu bu şehirde
En son neredeydi nerede bıraktım kendimi
Hangi karanlık gecenin şafağıydı o son lezzet
Hangi sahildeydi son keyif
En son hangi yıldızın parlağı aydınlattı gözümü
Sonra gözümdeki feri ne aldı
Hangi dalga mutlu etti de sesiyle beni
Hangi dalgayla yitenler yitti
Düşünmeden en son ne zaman yürüdüm şehri
Hangi sokaklar kaybetti beni
Yasemin kokusu yiteli ne kadar zaman oldu
Ne zaman soldu mor renkleriyle pasiffloralar
Ne zamandır soludum kanalizasyonları
Ne zamandır alıştım kokularına
Duyarsızlaştı şehrin ışıklarına gözlerim
En son ne zamandı hayran hayran izlediğim
En son ne zamandı kendi yolumu izlediğim
En son ne zamandı kendi düşümden düşüp de
Benlik hafızamla yittiğim
Ruhumu hangi martı çaldı
Hangi çakıl taşlarıyla öğüttü
Nereye kustu kalıntılarını
Nereye küstü hayatım
Niye sustu bilmem
Konuşmak da gelmez içimden
Suskunsam özlemeyişimdendir
Kurmayışımdandır hayali
Alışılmış alıştırılmışlığa biattandır yani
Bilinçli durgunluktandır
Bilinçle istemeyişlerdendir
Bir Oblomov olmasam da
Bir Samsa gibi olmaktır
Bir bir gün gün kaybolmaktır
Her uyuyuşta ölmeye uyanmak
Her uyanışta ölmeye yürümektir
Bir cevap yazın