SONBAHAR – Makbule Özkan

 

 

Yaşadığını sanırsın

Hem de yıllar yılı,

Gülersin, ağlarsın, özlersin,

Yorulur, durur dinlenirsin,

Uçsuz bucaksız maviliklere karşı

Hayat hiç dertlendirmemiş gibi seni

Uzanır kiralık şezlonga güneşlenirsin.

Yolculuklara çıkar, yollarda karşılarsın güneşi,

Ve uğurlarsın gün batımlarına…

 

Yaşadığını sanırsın yıllar yılı, inanırsın buna,

Hatta hayaller kurarsın ,  yaşanılası  anlara

 

Ve bir akşam üzeri,

masan da bir başına

Kavun, peynir , rakı, cama vuran yağmur damlaları,

Mevsim önemli, tabi ki sonbahar olmalı

İntihara meyilli hatırılar

Bir, bir, özenle ve kenarı sırmalı davetiyelerle

Masaya alınmalı,

 

Rakı masası bu

Altı son, üstü bahar

İntihara meyilli hatıralar var..

 

İlk duble yağ gibi kayar,

İki, üç, dört, derken,

Artık dubleler çocukluğundaki bilyeler gibidir

Renk, renk camdan, hem kırılır, hem parlar,

Dedim ya mevsim sonbahar

İntihara meyilli hatıralar var

Öyle bir an olur

Gözlerin kör, kulağın sağır,

Umurun yoktur artık hiç bir şeye

Açıp kollarını savurursun baharı

Ne varsa  saçılır yere,  son olur

 

İntihara meyilli hatıralar,

Sende köz olur, kül olur..

Dedim ya mevsim sonbahar

Ansızın eser bir yel,

Her şey toz olur…