Orada öylece oturmuştum masanın başında. Yanımda ki paşasakalı ağacının arılarıyla sohbet ediyordum. Bahçedeki küçücük toprak parçasında envai çeşit dünya kendi halindeyken, lavantalar serbest konuşmacılar, bahçenin sarı gülleri fazlasıyla manidardı. Arılar sistemin çilelerinden dem vururken ben de bir gözümle çimlerin üzerindeki kurumuş yaprakları izliyordum birazdan olacakların çok da farkında olmadan. Mevsimlerin döndüğü dönemde de değildik güneş şahit, ama üzerimdeki balkonun sardunyaları yapraklarını kusuyordu aşağıya, taflanların üzerine, çıkmaya utanan çimlerin arasına.
Bir tırmık ve bir kürekle geldi annem sonra. Üzerinde keten pantolonu, boynunun kıvrımlarında yaşanmışlıkla.
İşte bir tırmık ve bir kürek ve gözleri ateş.
Başladı temizlemeye yaprakları, çıtırtılarla, hışırtılarla. Rüzgar bir yandan “ Bak hareket var” dedi. Karşı bahçede geçen kış kurumuş begonvil, tekrar canlandığı için bir şeyler konuşuyordu tanrısıyla.
Ve ben de başladım temizlemeye kendimce.
İhtiyacım olan bir tırmık öfke, bir kürek mantık.
Bir siyah torbadan irade yardımıyla, annem yaprakların hepsini toparlayana kadar, kazıdım ne varsa. Beynimin rengarenk toprağında çürümeye başlayan yalanları doldurdum ben de torbaya.
Kapattım siyah irademin ağzını.
Deniz kenarında olsaydım fırlatır atardım derin sulara, izlerdim gün batımını sonra kendinden memnun gururla. Ama dağın tepesine deniz yok şimdi diye de kızmak ayıp olurdu açıkça.
Kalktım cam masanın başından. Çıktım bahçeler arası çıkmaz yola. Yolun çıkmazlığı benim kurtuluşummuşçasına yürüdüm evlerin bittiği yere. Yeşil çöp kutusu selamladı beni sanki ilk defa görüyormuş gibi. Ayaklarım kesme taş yolun üzerinde, elimde torba düşündüm neden devam eder insan inatla acı veren şeylere sıkı sıkıya tutunmaya. Soru sorunca bir canlandım ve kaldırdım çöp kutusunun kapağını , attım dibine torbadaki zavallı yalanları. Döndüm arkama, baktım annem izliyor beni gözlerinde ışıltı.
Bir cevap yazın