Uçurdum sözcüklerimi bahara
Bir çocuğun öfkesinde
Bir güvercinin boynuna astım kendimi
İnat ettim şarkı söyledim
Sustum bakışlarında
Dağların soğuk esintisinde ürperdim
Yeşil bir karanfilin ucunda
Gül yüzlü annendim
Acıdan sızan terk edilmiş nefestin
Kirlenmiş bir dünyanın yüzüne
Koca bir tükürüğü fırlattın
Ben bir yabancı bir yolcu idim
Sevgimin tonlarında acıdın kendine
Utandım
Övündüm diye inceliğime
Dışarıda bahar
Baharın sahibi anne babalar
Yoksulluğu varlığın içinde unutulan
Nefret dolu aç çocuklar
Suça bulanmış bir dünyanın
Uçmaktan yorgun düşmüş kırlangıçlar
El değmemiş bir hakikat süreyim
Gözlerinin en yaralı yerlerine
Kendine mukayet ol diyorum
İntikamın yüzü karadır
Gel ve gül aşkın tutkusunda
Direncin sevgiyle büyüsün
Gel merhem süreyim
Süt kokan teninin
İncinmiş yalnızlıklarına
Yalnızlıklarıma.
Gülderen Kılıç 20.112014
Bir cevap yazın