Bir varmış bir yokmuş. Yeşiller içinde bir vadi varmış. Ezelden beri o vadi içinde yılanlar ve kartallar yan yana barış ve huzur içinde yaşarlarmış. Her iki taraf diğerinin sınırlarını bilir o sınırları sayardı. Yeryüzü yılanların gökyüzü kartallarındı. Ebediyen herşey böyle devam edebilirdi eğer ki o gün genç kartal uçarken gölün yanındaki mavi bitkiler arasından süzülen ve suya giren o yılanı görmeseydi…
Sabahın erken saatlerinde vadi hala uykunun mahmuruyken genç kartal dağlardaki evinden kanatlanmış masmavi gök yüzünde hızla uçmaya başlamış kanatlarının altındakilere aldırmadan denize doru yol almıştı ki birden gölün yanındaki mavi bitkiler arasında o güzelim yılanı gördü. Yılan gözlerden uzak yavaşça süzülerek o uzun ince gövdesiyle gölün sularına dalmış ve o eşsiz vücüdü ile suda adeta dans ediyordu. Kartal aşağı inmiş göl kenarında bir ağacın dalına konup onu izlemişti. Yılanın kışkırtıcı güzelliği onu kendinden alıyordu. Yılan birden sarı saçlı yeşil gözlü geniş omuzlu güçlü kartalı görünce utanmış hızla gölden çıkmış mavi bitkiler arasında çıplaklığını örtmeye çalışmışsada olanlar olmuştu ve genç kartal güzel yılanın aşkına düşmüştü, öyle bir düşmekti ki bu ne serde akıl bıraktı ne kalpte iman! Kartal, Yılana o an herşeyi itiraf edecekti ama yılan utanıp bir deliğe girdi kartal oracıkta biraz bekledi sonra kanatlanıp uçtu ama eve vardığında fark etti ki kalbini orada bırakmıştı.
Bu aşk vadinin binlerce yılki düzenini bozdu.
” Göklerin efendisi yüce bir kartal yerlerde sürünen yoksul bir yılanın nesini sevebilir ki?” ” Yılanın yalanına kanmış! Yoksa aradaki farkı görmeyecek kadar kör değildir kartal!” ” Bir kartal bir yılanı eş olarak alıp dağlardaki sarayına kraliçe yapar koynuna alırsa yılan kartalın iktidarını zehirler ve bu düzen bir bozulursa bir daha yeniden oluşamaz!” diye konuşurken kartallar.
” Yılan yalana boyun eğmediği için sürünmeye mecbur.” ” Toprak bizim hicabımızdır! Sırlarımızı toprağa gömeriz.” ” Yılanın zehri nedir biliyormusunuz? Hayatın ona yedirdiği acılarını kusar yılan!” ” Yılan kartal ile evlenirse bu vadideki bin yıllık dostluk bozulur ve bin yılda bitmeyen bir savaş başlar!” diye konuşuyordu yılanlar.
Ne kartallar bu aşka evet dedi ne yılanlar. Genç kartalı zindana attılar güzel yılanı deliğinden çıkartmadılar. Aylarca bu alev sönsün bu tehlike geçsin diye beklediler. Faydası oldu mu? Olmadı! Bir gün kapısı açık kalan zindandan kaçı verdi kartal uçtu uçtu yılanın deliğini buldu. Taşları oynattı oynattı yılanı dışarı çıkardı. Sarıldılar. Sıkı sıkı sarıldılar. İçleri şehvetin sıcaklığı ile doldu. Sonra kartal kanatlandı. O uçtukçe yılan daha da sıkı sarıldı aşkına. Bulutları geçtiler. Güneşe doğru yol aldılar. Artık dünya onların çok altındaydı. Yılanlar ve kartalların yasaları anlamsız mevcut düzen pis bir lekeydi. Herşeyi kafalarından sildiler. Tüm önyargıları yendiler. Tam o anda yılanın içinden geldi kartal da buna boyun eğdı. Yılan kartalın boynundan öptü. Kartalın damarlarında soğuk zehir hızla akıp kalbine ulaştı. Kartal gülümsedi. ” Aşk herşeye değdi!” dedi.Kanatları durdu. Hızla aşağı aşağı düştüler. Deniz onları kucağına aldı içine çekti.;” Burası artık sizin aşk yuvanız!”
xxxx
Yıllar yıl sonra bir sabah herkes uyku mahmuruyken balıkçı denize açıldı. Güneşin ilk ışıklar sularda dalgalanıyor martıların sesi havada yankılanıyordu. Epey sahilden uzaklaşan balıkçı ağını açtı ve baklemeye koyuldu. Ne kadar bekledi? Hatırlamıyor. Ağının içinde bir ağırlık hissetti. Ağı hızla yukarı çekti. Ağı açtı içinde bir kartal ona sıkı sıkı sarılmış bir yılan vardı. İyice bakınca herşeyi gördü. Ağını topladı geri döndü.
Bir daha o balıkçıyı kimse görmedi. Dağa vurdu diyen de oldu çöle düştü diyende. Bir gün yıkık bir kalenin duvarına yaslanıp oturmuş gezgin bir şaiir gördüm. Bir şiir okuyordu. Yanaştım ona kulak verdim;
Bir varmış bir yokmuş. Yeşiller içinde bir vadi varmış. Ezelden beri o vadi içinde yılanlar ve kartallar yan yana barış ve huzur içinde yaşarlarmış.
